#104- "Dymna"

Witajcie w dzisiejszym poście, którym będzie już od dawna zapowiadana "recenzja" książkowa. "Dymna" ukazała się już na moim instagramie (i to chyba aż na 2 zdjęciach), więc mogliście się domyślić, że będzie chodzić o tę książkę. Prawdę powiedziawszy nie wiem czy sama wypożyczyłabym ją sobie w bibliotece. Niby cenię sobie panią Dymną za cały jej dorobek aktorski, jak również za jej czynny udział w akacjach charytatywnych i pomocy chorym dzieciom, ale zwykle jak już coś wypożyczam z biblioteki są to książki wojenne. Jednak gdy dziadek przyniósł mi ją i podsunął pod nos to nie mogłam nie przeczytać, bo wiedziałam, że będzie to książka bardzo inspirująca.

Anna Dymna jest ikoną i zdecydowania jedną z moich idolek i wzorem do naśladowania. Nie dość, że jest genialną aktorką, zagrała tyle świetnych ról w kinie i teatrze, to jeszcze tak bezgranicznie kocha ludzi i wspiera ich na każdym kroku. Cenię sobie osoby, które mimo sławy i pieniędzy nie zapominają o tych, których los nie obdarzył takim szczęściem. Pani Ania nie traktuje nikogo z góry, wszystkich stawia równo, wszystkim daje szanse, stara się pomóc. Jej chęć niesienie pomocy drugiemu człowiekowi zaowocowała założeniem fundacji "Mimo Wszystko", która opiekuje się chorymi dziećmi. Coś co teraz powiem jest chyba najbardziej oklepanym zdaniem, którego używają wszyscy opisujący panią Anię, ale jest ona "pięknym człowiekiem." I nie chodzi tu o wygląd, mimo że jest , moim zdaniem, najpiękniejszą polską aktorką, a o piękno jej ogromnego serca otwartego dla wszystkich.

Od dziecka oglądam "Festiwal Zaczarowanej Piosenki", który jest właśnie organizowany przez fundację "Mimo Wszystko". Wydaje mi się, że każdy z Was choć raz oglądał którąś z edycji, ale jeżeli nie to jest to konkurs muzyczny dla dzieci niepełnosprawnych, które wykonują piosenki w duetach ze znanymi wokalistami i mają szansę wygrać stypendium, jak również możliwość rozpoczęcia kariery solowej pomimo bariery niepełnosprawności. Dla mnie jest to koncert bardzo emocjonujący i zwykle nie potrafię nie płakać, bo finaliści pokazują, że można dążyć do celów mimo przeciwności losu i spełniać swoje marzenia nie ważne kim się jest. Daje mi to zawsze ogromnego kopa do działania i obrazuje powiedzenie, że "Chcieć to móc."

Wracając do samej książki jest to piękna biografia również od strony technicznej. Jest wzbogacona mnóstwem pięknych zdjęć, wycinków z gazet, różnych pamiątek, listów zbieranych przez lata. Napisana prostym językiem trafi nie tylko do dorosłych, ale i również młodszych czytelników. "Dymna" jest książką dość długą i może niektórych odstraszyć swoją wielkością, ale jest to zapewne spowodowane bogatą ilością zdjęć, a czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie.

W książce opisane są najważniejsze przeżycia pani Anny Dymnej od początku jej kariery do czasów obecnych. Książka zawiera wiele ciekawostek na temat jej życia, dzieciństwa, młodości, pierwszych filmów, kolejnych ról. Można poznać ją od podszewki, zobaczyć jakie sytuacje ukształtowały jej charakter, dlaczego jest tak wspaniałym człowiekiem.

Uwielbiam panią Anię od wielu lat, ale po przeczytaniu "Dymnej" darzę ją jeszcze większym szacunkiem. Takich ludzi cały czas brakuje w naszym świecie, a jest to osoba godna naśladowania przez wszystkich.

Komu mogłabym polecić tę książkę? Wszystkim. Nie musicie interesować się filmem. Jest to biografia normalnej osoby, która wiele osiągnęła w życiu i wiele poświęciła by pomagać innym.

Nawiasem mówiąc, uśmiechnęłam się od ucha do ucha czytając o tym jak pani Ania poznała się ze swoim nieżyjącym już mężem, Wiesławem Dymnym, gdyż historia jest bardzo ciekawa i najważniejszy jej punkt rozgrywa się na dworcu kolejowym w moim rodzinnym mieście Kutnie, na którym to pan Wiesław wręczył jej ogromny bukiet róż w formie przeprosin za nieprzyjemne pierwsze wrażenie. Od tego momentu byli już nierozłączni.

Znaliście tę książkę wcześniej? Również oglądacie co roku "Festiwal Zaczarowanej Piosenki? 

Pozdrawiam, Weronika.