#41- Życie na Wyspach cz.3 (ogólnie)

I kolejny post z serii "Anglia". Były już początki i moja szkoła, a więc przyszedł na czas na ogólny zarys tego całego mieszkania w Wielkiej Brytanii. Na samym początku, muszę powiedzieć, że każdy imigrant może opowiadać inną historię i nie zawsze musi się zgadzać z moją. Spostrzeżenia na bycie w tym kraju nabywa się poprzez sytuacja, które skłoniły nas do opuszczenia Polski i ludzi, którzy pomogli nam zadomowić się w nowym domu.

Mieszkam w malutkim mieście całe życie, więc wiem z czym to się łączy; małe zapotrzebowanie na pracowników i duże bezrobocie. Zwykle potrzebne jest doświadczenie, która równa się również z niską szansą ukończenia jakichkolwiek studiów. Z kolei studia również są potrzebne, a zamykają wtedy drzwi do doświadczenia i tak koło się zamyka. Dobrze, tak. Mam 16 lat. Co ja tam mogę wiedzieć o pracy, zarobkach i wszystkich innych tego typu sprawach... Teoretycznie wiem dość sporo i mimo że sama nigdy nie pracowałam wiem jak to jest, gdy łapie się każdego wyjścia awaryjnego, jeżeli takie pojawia się na naszej drodze.

Historie ludzi mieszkających za granicą są naprawdę różne. Jedni wyjeżdżają, bo po prostu chcą dorobić. Inni by spłacić kredyty, a jeszcze inni uciekają przed kimś. Jak już pewnie kiedyś tutaj wspominałam, w moim okręgu o pracę jest coraz ciężej i większość moich znajomych już teraz decyduje się na imigrację do innych krajów, typu Norwegia, czy chociażby Francja. Jeżeli komuś z Was wydaje się, że Wyspy Brytyjskie to jakiś nie wiadomo jaki raj, to jesteście w błędzie. Jest ciężko. I to z każdego miesiąca coraz trudniej. Ceny wszystkiego podnoszą się, a pensje pozostają na tym samym poziomie. Zresztą tak jak w Polsce. Oczywiście, płaca jest większa, ale jeżeli mieszkasz np. z dzieckiem, które musisz utrzymywać, zapłacić mieszkanie i rachunku, to ledwo co zostaje Ci coś do odłożenia. Tak, 5 lat temu pewnie tak było! Ale teraz wszystko się ukruszyło i jeżeli ktoś przyjeżdżaja tutaj obecnie z myślą na wielkie kokosy to niestety obejdzie się smakiem.

Nie oszukujmy się, Polacy to dla większości Anglików tania siła robocza. Z tego co się orientuję, mało który Brytyjczyk pójdzie pracować za najniższą krajową. A taki Polak weźmie to i będzie w dodatku wielce ucieszony. W końcu takie 6,20 funta za godzinę w przeliczeniu na złotówki to nie taka mała stawka. I mówię tutaj tylko o fabrykach, bo zwykle tylko w takich miejscach nasi rodacy dostają pracę. Większość, nie ma nawet co marzyć o stanowiskach dyrektorskich, niestety.

Znam wiele przypadków, gdzie ludzie przyjeżdżając do Polski chwalą się ile to nie zarobili w Anglii i jak bogato będzie się im teraz żyło. Również, że nie musieli robić kompletnie nic, a dostawali wysokie wynagrodzenie i ogólnie byli na bardzo wysokiej płaszczyźnie biznesowej. Niestety, jak to w życiu bywa większość takich sytuacji jest wymyślona i daleko odbiega od prawdy. Nie mówię oczywiście, że nie ma tutaj ludzi, którzy pracują na wysokich stanowiskach i jeżdżą wypasionymi autami, ale jest to raczje maly procent. Większość imigrantów jest przyjmowana dorywczo do fabryk, na budowy, czy bardzo popularne w lecie farmy.

Na koniec tej notki chciałabym powiedzieć, że dorabianie przez parę miesięcy za granicą to bardzo dobry pomysł, ale mieszkanie na stałe jest bardzo kosztowne i po przeliczeniu wszystkiego zbytnio się nie opłaca. Dzisiaj opisałam bardziej sytuacje związane z pracą, a niżeli ze stylem życia, więc jakbyście chcieli w następnej notce z tej serii mogłabym opisać coś w innym temacie. Zauważcie, że w większości zdań użyłam słowa "zwykle" i różnych jego synonimów, gdyż to co mówię nie łączy się ze wszystkimi ludźmi i każdy może mieć inne spostrzeżenia na temat życia na Wyspach.

Nie zanudziłam Was? Chcecie coś jeszcze wiedzieć o Anglii, czy jest to tak mało oryginalne, że wolicie bym pisała coś innego?

Pozdrawiam, Kutnianka.