#26- "Jestem brzydka !?!?! ;o"

Nie było mnie tutaj aż od poniedziałku (jejku, długo). Kompletnie nie miałam głowy do pisania bloga. Przeżywam trudny okres i ogólnie jakoś trudno mi cokolwiek konstruktywnego zrobić. Mama wróciła z Paryża i przywiozła mi koszulkę "I <3 Paris". Jest super jako piżama.

A w ten jakże piękny piątkowy wieczór, który jak zwykle spędzę sama w domu, gdy inni bawią się na imprezach, chciałabym powiedzieć co nieco o kompleksach i co o tym wszystkim sądzę. Temat może dość powszechny, ale jak we wszystkich innych moich postach, chcę tylko po prostu wyrazić swoje zdanie.

Co to właściwie są te kompleksy? Definicja słownikowa brzmi: "zespół wyobrażeń, pragnień, odczuć itp. tkwiących w podświadomości człowieka, nieakceptowanych przez niego, przejawiających się w różnego rodzaju obawach, zahamowaniach itp." Chyba większość z nas wie dokładnie co to słowo oznacza i żadna definicja nam nie potrzebna. Prawie każdy, nawet osoby potencjalnie uważane za idealne, mają jakieś kompleksy. A czy ja mam? No pewnie. I to jeszcze ile. Nie mogę dojrzeć swojej wartości w żadnym aspekcie swojego życia, ale o tym może później. Zacznijmy od rodzajów kompleksów. 

Jest ich cała masa. Możemy mieć kompleksy na tle swojego wyglądu, charakteru, swoich uczynków, na tle innych ludzi itp. Najbardziej powszechnym w obecnych czasach jest ten pierwszy. W szczególności dopada dorastające dziewczyny. Chcą być za wszelką cenę ładne i podobać się płci przeciwnej. Znam to uczucie. Sama taka jestem; nastolatką. Mój wygląd w żadnych aspekcie mnie nie satysfakcjonuje. Nie chcę wyjść na hipokrytkę i mówić co powinny takie osoby zrobić, bo sama nie umiem tego kompleksu w sobie pokonać. W moim przypadku najgorsze jest to, że w każdym innym człowieku umiem dostrzec chociaż jedną pozytywną cechę wyglądu, ale jeżeli przychodzi do mnie samej wszystko jest nie takie jak powinno. Za grube nogi, okropna budowa ciała, za niska, okropne włosy, pulchne policzki, wstrętna cera, małe uszy, bla bla bla. W tym puncie nie mam już nic do dodania prócz tego, że nawet gdy sami nie widzimy w sobie nic pozytywnego może akurat ktoś inny to odkryje. Jeżeli znamy kogoś kto tonie w kompleksach, a my widzimy w nim naprawdę coś interesującego powinniśmy go skomplementować, bo to naprawdę może podnieść na duchu. Nawet jeżeli odpowie "nie, nie sądzę". 

Na drugim miejscu jest tzw. "kompleks mniejszości". Jest to poczucie małej wartości, powodujące różne pomyłki, nieśmiałość, czy potknięcia. Za wszelką cenę staramy się być idealni i porównujemy się do innych ludzi, którym coś wychodzi. Z tego co mi się wydaje, oprócz kompleksu swojego wyglądu muszę (nie do końca muszę, ale nie potrafię tego zmienić) męczyć się również z tym. Nie widzę sensu w robieniu różnych rzeczy jeżeli wiem, że nie będą wystarczająco dobre jak innych. Szybko się poddaję jeżeli widzę, że ktoś jest ode mnie lepszy. Dążę do perfekcji, ale nigdy jej nie osiągam. Często, staram się znaleźć swoją wartość, jednak niestety z marnym skutkiem. 

Nie znam nikogo kto uważa się za idealnego. Nawet, gdy ma np. perfekcyjną figurę, wysokie wyniki w szkole i prawdziwych przyjaciół i tak znajdzie pretekst, by czegoś w sobie nie lubić. Tak już chyba jest skonstruowany nasz mózg i nic na to nie możemy poradzić. Dobrze jest czasami pójść do psychologa i się wygadać, choć nie wiem jak to się odbywa, bo nigdy takiego spotkania nie miałam.

Kompleksy mają różne skutki. Czasami mniejsze, czasami większe. Niektórych doprowadzają nawet do depresji. Nie powinniśmy ich dusić w sobie, bo to wcale nam nie pomaga. Kompleksy to problem, a problemami możemy się dzielić z bliskimi, bo może coś na nie pomogą. Na tego typu rzeczy najlepsza jest rozmowa i zaakceptowanie własnej osoby. Bardzo trudne, co nie znaczy, że nie osiągalne. 

A Wy macie kompleksy? Jakie jest Wasze zdanie na ich temat? 

Pozdrawiam, Kutnianka