#27- Na podstawie tagów

Zostałam ostatnio "otagowana" przez Wiktorię do zrobienia "tagu o wiośnie". Ja osobiście, nie przepadam za postami w stylu pytań i odpowiedzi. Nie wydaje mi się żeby miały jakikolwiek sens, ale sam zamysł tego jest jak najbardziej na plus, więc postaram się odpowiedzieć w trochę zmienionej formie. Poza tym, u Magdy znalazłam drugi tag, który nosi nazwę "powrót do przeszłości". Uwielbiam dzielić się z ludźmi takimi wspominkami, więc i jego mam zamiar użyć. No to lecimy.

<by przeczytać moją odpowiedź na tag o wiośnie kliknij tutaj>

Gdy byłam mała nie przejmowałam się zmiennymi porami roku. Zawsze bawiłam się świetnie i jako dziecko lat 90 (97') nie byłam jeszcze opętane przez komputery i inne "ustrojstwa". Bądź co bądź, dużo czasu spędzałam na oglądaniu bajek w telewizji, czy na video. Wieczorynka to była podstawa. Codziennie, punktualnie o 19 brałam swoje małe, czerwone krzesełko kładłam je na środku pokoju i czekałam aż zacznie się moja bajka. Pamiętam te, które lubiłam i te które nie. Zakochana byłam raczej w tych starszych, typu "Reksio", "Bolek i Lolek", "Przygody Kota Filemona", czy "Pszczółka Maja". Nienawidziłam "Tabalugi". Leciała zawsze w poniedziałki i dlatego to był jedyny dzień w którym wolałam sobie iść do siebie i bawić się lalkami, niż oglądać telewizję. Sama nie wiem dlaczego tak bardzo jej nie lubiłam, bo z tego co wiem większość dzieci ja uwielbiała.

Większość swojego życia spędziłam z jedną przyjaciółką, moją imienniczką. Widywałyśmy się z grubsza codziennie. Czy to u mnie, czy u niej. Żałuję, że teraz nasze drogi się rozeszły, ale co jakiś czas, gdy obie jesteśmy w Polsce próbujemy się spotkać. Uwielbiałyśmy bawić się w dom, nosić plastikowe szpilki z Barbie, jeździć na zabawkowym traktorku i oglądać "Króla Lwa" i "Zakochanego Kundla". Nasze dwa ulubione filmy. Zresztą jedyne, które swego czasu miałyśmy na video. Uwielbiałam do niej chodzić, bo miała takie fajne zabawki i w salonie kanapę, którą jak umiało się dobrze ułożyć, stwarzała domek. Nie zapomnę tego nigdy <3.

Gdy byłam dzieckiem miałam bardzo dziwne marzenia. Chciałam być archeologiem, zakonnicą, cyrkowcem, stewardessą, prawnikiem, lekarzem, kucharką ... Było tego tyle, że aż trudno to wszystko zliczyć. Byłam dziwnym dzieckiem. Mogłam cały dzień przesiedzieć w pokoju bawiąc się zabawkami z jajka niespodzianki (które kolekcjonowałam) lub moją ulubioną, jedyną prawdziwą lalką Barbie. Nie miałam zahamowań jak każde inne dzieci i do wszystkich nieznajomych mówiłam "dzień dobry". Nie myślałam co mówię i jaki to może mieć skutek i pewnego dnia, gdy mieliśmy w domu gości wypaliłam do mamy przy stole: "A czemu ta pani ma wąsy?". Wystarczająco głośno, by wszyscy słyszeli. Jak również i ta pani, której zapewne zrobiło się bardzo smutno. Szkoda ...

Jestem typem osoby kolekcjonującej, więc mam bardzo dużo rzeczy związanych z moim dzieciństwem. Niestety wszystko w Polsce, a teraz przy sobie nie mam nic. Tak jakbym w ogóle nie miała przeszłości. Często jednak powracam do muzyki, która w tamtych czasach mi towarzyszyła. Nie zapomnę jak bardzo "jarałam się" Natalią Oreiro i jej serialem "Zbuntowany Anioł". Uwielbiałam piosenkę z ramówki, porównywalnie tak samo jak "Las Ketchup- Asereje". Uwielbiałam do niej tańczyć.

Od czasu, gdy byłam mała i latałam wiosną po ogródku bez butów dużo się zmieniło. Nie mogę powiedzieć czy na lepsze, czy na gorsze, ale tamte czasy już nie wrócą.

Jejku, troszkę dużo się napisałam. Mam nadzieję, że będzie chciało się Wam czytać. Dziękuję za tak duży odzew pod poprzednią notką. Prawie 25 komentarzy! Jestem bardzo szczęśliwa.

Pozdrawiam, Kutnianka.