#21- Powrót do przeszłości

Z takich "newsów" po pierwsze, muszę Wam powiedzieć, że zamówiłam szablon na tym blogu . Jestem dopiero 9 w kolejce, więc będę musiała trochę poczekać, ale jak na razie Audrey mi tutaj pasuje. Po drugie,  publikuję teraz posty z mojego prawdziwego konta google i zmieniłam nazwę z samego Kutnianka na Kutnianka Polna. To konto jest połączone z moim obecnie używanym adresem email, więc jakbyście mieli jakieś pytania to piszcie na wer.paj@gmail.com.

A dzisiaj pościk (oh, jaka słodkie słówko) na temat przeszłości. Urodziłam się pod koniec lat 90 (97 dosłownie), ale wszystko fajne czego chciałabym doświadczyć ominęło mnie i to wielkim odstępem czasu. Gdybym sama miała wybrać okres swoich narodzin uplasowałabym się gdzieś pomiędzy końcem drugiej wojny i latami 60. Najlepiej w Stanach, lub Wielkiej Brytanii. Ah, wtedy to był styl. Włosy kręcone w loki, obszerne sukienki, proste buty (bo innych nie było), groszki, ciapki i oczywiście czerwone szminki. Lata 50-60 to historia. Rozkwit takich sław jak Marylin Monroe, czy Audrey Hepburn. A muzyka? Nie tylko w Ameryce, ale również w Polsce nabierała nowej formy. Wszyscy mężczyźni wzorowali się na Elvisie, a wszystkie panie wzdychały do jego plakatów. Rock and Roll- wiecznie żywy gatunek. Moim zdaniem, najlepszy okres rozwoju sztuki nowoczesnej. W końcu, gdyby nie był to czas inspirujący to moda nie powracałaby i nie dawała pomysłów obecnym projektantom.


Niedługo mam prom (bal ostatniej klasy) i to właśnie lata 50-60 będą moim motywem przewodnim. Nie znalazłam jeszcze odpowiedniej sukienki, ale fryzurę i makijaż mam już zaplanowane. Sama nie wiem czemu tak odlegle czasy strasznie mnie fascynują, ale to zapewne przez film "Nowhere Boy" i opowieści mojej babci. Zresztą, któż to był największą ikoną lat 60? Oczywiście moi kochani Beatlesi.

Bądź co bądź, muszę przyznać, że moje dzieciństwo nie było wcale złe, mimo że tak jednoznacznie odmienne chociażby od dzieciństwa mojej mamy. W moim domu przez wiele lat było czuć komunę i pewnie jest tak nawet i do dzisiaj. Moi dziadkowie nie są nowocześni i nie przywiązują wagi do nowego systemu. Oczywiście ich rozumiem, ale sama czasami potrzebuję trochę nowoczesności. Nawet, jeżeli moja głowa żyje w latach 60. Nie byłam odważnym dzieckiem. Raczej wolałam siedzieć w domu z babcią i bawić się moją jedyną, prawdziwą lalką Barbie, którą ciocia przywiozła mi z Włoch (mam ją do dzisiaj. Ma na imię Beata i wygląda jak monstrum, po wielu nieudanych wizytach u fryzjera i operacjach u doktor Weroniki). Do przedszkola chodziłam sporadycznie jako że byłam "uczulona" na to miejsce i po jednym dniu dostawałam zapalenia oskrzeli i gorączki. Miałam jedną najlepszą przyjaciółkę i tyle mi wystarczało. Spędzałam większość czasu w z dorosłymi i to może dlatego teraz jestem taka sztywna i dojrzała (ja dojrzała? No nic. Z innymi ludźmi się kłócić nie będę)

Często wracam wspomnieniami do mojego dzieciństwa, ale czas nieubłaganie biegnie i nie da się go zatrzymać. Pasuje mi tak jak jest teraz, ale nie chcę być dorosła. Za dużo wtedy obowiązków. Zresztą, nie wyobrażam sobie mieć własnej rodziny, chodzić do pracy i myć po dzieciach naczynia. Czasami, przydałaby nam się taka machina czasu jak w filmie " Powrót do przyszłości ". Można by było powtarzać wiele rzeczy, nie doprowadzić do błędów, lub po prostu jeszcze raz spojrzeć na świat nie obezwładniony przez media i nowinki techniczne.

Na koniec mam do Was pytanie; Gdzie byście polecieli mając machinę czasu i dlaczego? Piszcie w komentarzach.

Pozdrawiam, Kutnianka